موسسه توانمند سازی یاس

سزارین ( c- section) یک روش جراحی است و عبارتست از خارج کردن جنین از طریق پاره کردن شکم و رحم  و برای بعضی از مادران باردار که ممکن است زایمان به طریق طبیعی برای نوزاد خطرآفرین باشد و یا ادامه‌ی بارداری برای مادر خطراتی را به دنبال داشته باشد و در این موارد بنا به تشخیص پزشک یا ماما زایمان از طریق سزارین انجام می‌گیرد.

در چنین مواردی پس از بی‌هوشی یا بی‌حسی در اتاق عمل با ایجاد برش جراحی در قسمت زیرین شکم در رحم مادر، نوزاد را خارج می‌کنند.

دلایل انجام

اگر پزشک تشخیص دهد که بعضی عوامل باعث می‌شود تا زایمان طبیعی خطرناک باشد، جراحی سزارین را تجویز می‌کند. پزشک ممکن است این جراحی را لازم بداند اگر:

عدم پیشرفت زایمان: عدم پیشرفت زایمان شایع ترین دلایل سزارین است. در صورتی که دهانه رحم حتی با وجود انقباضات قدرتمند باز نشود، ممکن است سزارین انجام شود.

• کاهش اکسیژن رسانی به نوزاد

ممکن است در حین زایمان نوزاد با کمبود اکسیژن رو به رو شود یا پزشک در مورد تغییرات ضربان قلب نوزاد نگرانی داشته باشد، در این حالت پزشک ممکن است سزارین فوری را توصیه کند.

• قرار گرفتن نوزاد یا نوزادان در موقعیت غیرطبیعی

اگر پاهای کودک در کانال زایمان گیر کرده باشد یا در وضعیت نامناسبی قرار گرفته باشد، امن‌ترین راه برای زایمان، سزارین است.

• چند قلو باردار بودن

اگر شما دوقلو، سه قلو یا چند قلو  باردارید و یا نوزاد در موقعیت غیرطبیعی قرار دارد ممکن است سزارین نیاز باشد.

• وجود
  مشکل در جفت

اگر پیش از شروع زایمان جفت شروع به
جدا شدن از دیواره رحم کند یا جفت دهانه رحم را پوشانده باشد، انجام عمل سزارین
معمولاً گزینه بی خطرتری است.

• افتادن
  بند ناف

افتادن بند ناف وضعیتی است که پس از
پاره شدن کیسۀ آب، بند ناف زودتر از نوزاد از واژن خارج می‌شود. در این حالت ممکن
است هنگام خروج سر جنین، بند ناف بین دیوارۀ لگن و سر جنین فشرده و خون‌رسانی به
جنین مختل شود. بنابراین در صورت تشخیص افتادن بند ناف، زایمان به روش سزارین
انجام می‌شود.

• بیماری
  مادر

اگر شما مبتلا به یک بیماری مثل
مشکلات قلبی یا مغزی هستید یا دچار عفونت‌ها و تبخال ناحیه تناسلی می‌باشید، ممکن
است سزارین به شما توصیه شود.

داشتن سابقه سزارین

خطر مشکلات جفت مانند خونریزی شدید، که ممکن است باعث خارج
کردن رحم شود در زنانی که سابقه چندین سزارین دارند بیش‌تر است.

با وجود اینکه حتما باید برای سزارین دلیل پزشکی وجود داشته
باشد ولی گاهی مادر تصمیم می‌گیرد زایمان سزارین را انتخاب کند یا بنا به دلایل
پزشکی زمان زایمان سزارین از قبل مشخص می‌شود اما باید این نکته را در نظر داشت که
برای زایمان سزارین انتخابی سن بارداری باید 39 هفته‌ی کامل شده باشد.

عوارض احتمالی

همانند سایر جراحی‌ها، سزارین هم عوارض خود را دارد.

عوارض سزارین برای کودک

مشکلات تنفسی

بچه‌های به دنیا آمده ازطریق سزارین بیش‌تر در خطر مشکلات
تنفسی مانند تندی تنفس و دیگر مشکلات تنفسی در نخستین روزهای پس از تولد هستند.

صدمات جراحی

به ندرت، جراحات پوستی می‌تواند بر اثر سزارین در پوست نوزاد
به وجود آید.

خطر پاره شدن جفت هم یکی از عوارض سزارین است.

عوارض سزارین برای مادر

عفونت

پس از زایمان ممکن است در خطر ابتلا به عفونت‌های رحمی‌مثل
آندومتریوز قرار داشته باشید.

خونریزی پس از
زایمان

سزارین ممکن است باعث خونریزی شدید در حین و بعد از زایمان شود.

عوارض ناشی از
بی‌هوشی

در فرآیندهای درمانی همواره سعی می‌شود در موارد غیر ضروری از
بی‌هوشی اجتناب شود. چرا که عوارض خاص خود را در پی دارد. در عمل سزارین اما پزشک
متخصص ناچار به اقدام به بی‌هوشی است.

سزارین ممکن است خطر لخته شدن خون در سیاهرگ‌ها را افزایش دهد
مخصوصا در پاها یا ارگان‌های لگنی. اگر یک لخته خون به ریه‌ها منتقل و جریان خون
را مسدود کند، ک می‌تواند خطرناک باشد.

عفونت زخم

با توجه به علت نیاز به انجام سزارین، ممکن است در معرض خطر
عفونت محل زخم قرار بگیرید.

صدمات جراحی

درطول جراحی احتمال خیلی کم آسیب به مثانه وجود دارد.

افزایش خطر در
حاملگی‌های آینده

سزارین نسبت به زایمان طبیعی احتمال عوارض بیش‌تری را دارد.
سزارین‌های بیش‌تر، خطرات جفت سرراهی و بیماری‌های جفت را افزایش خواهد داد.

آمادگی قبل از مداخله سزارین

اگر زایمان سزارین از قبل برنامه ریزی شده باشد، پزشک ممکن است
پیشنهاد کند با یک متخصص بی‌هوشی درباره شرایط و عوارض احتمالی صحبت کنید.

برای انجام سزارین، نیاز به انجام آزمایش‌های تعیین گروه خونی
و سطح هموگلوبولین می‌باشد. این جزئیات به پزشک کمک می‌کند که برای احتمال انتقال
خون در حین سزارین آمادگی داشته باشند.

حتی اگر درحال برنامه‌ریزی برای زایمان طبیعی هستید، مهم است
که برای اتفاقات غیرمنتظره آمادگی داشته باشید. نگرانی های خود را درمورد سزارین
با تیم پزشکی درمیان بگذارید.

پس از سزارین شما به چند هفته استراحت و بهبود نیاز دارید.

پیش از عمل

فرآیند سزارین با توجه به علت آن، می‌تواند متفاوت باشد. اکثر
سزارین‌ها شامل سه مرحله هستند.

در خانه

ارائه دهنده خدمات بهداشتی ممکن است از شما بخواهد با یک صابون
ضد عفونی کننده در شب قبل و صبح، ناحیه سزارین را ضدعفونی کنید. موهای آن ناحیه را
در مدت 24 ساعت قبل و بعد از سزارین اصلاح نکنید. این عمل می‌تواند خطر عفونت محل
جراحی را افزایش دهد. اگر ناحیه سزارین نیاز به اصلاح داشته باشد، توسط کارکنان
بخش جراحی انجام می‌شود.

در بیمارستان

شکم شما پاکسازی خواهد شد. یک لوله (کاتتر) به منظور جمع آوری
ادرار به مثانه منتقل می‌شود. خطوط داخل وریدی (IV) در
ناحیه در دست یا بازوی شما قرار می‌گیرند تا مایع و داروهای لازم را مهیا کند

بی‌هوشی

معمولاً سزارین تحت بی‌هوشی موضعی انجام می‌شود که فقط قسمت
پایین بدن را بی‌حس می‌کند. به شما این اجازه را می‌دهد که درحین جراحی بیدار
بمانید. در موارد اضطراری بی‌هوشی عمومی‌ گاهی لازم است. با بی‌هوشی عمومی، شما
قادر نخواهید بود که هیچ چیزی را در طول زایمان ببینید، احساس کنید یا بشنید.

روش انجام

پزشک ممکن است از یک شکاف شکمی ‌و یک شکاف رحمی‌برای زایمان
استفاده کنید. پس از دریافت داروی بی‌هوشی، پزشک برشی در ناحیه شکم ایجاد می‌کند.
به صورت عمودی (از پایین ناف تا خط روییدن موهای زهار و یا افقی (2/5 تا 5 سانتی‌متر
بالاتر از خط رویش موهای زهار) که گاهی برش بیکینی نامیده می‌شود.

سپس پزشک به آرامی‌ ماهیچه شکم را از دو طرف از هم دور می‌کند
تا به رحم دسترسی یابد، او برشی دیگر روی رحم ایجاد می‌کند. این برش نیز می‌تواند
عمودی و یا افقی باشد. معمولاً بیش‌تر از برش‌های افقی استفاده می‌شود که عرضی نیز
نامیده می‌شوند. این برش‌ها بهتر ترمیم می‌یابند و احتمال زایمان طبیعی برای فرزند
بعدی را افزایش می‌دهد. زمانی که برش رحم انجام شد، نوزاد به آرامی‌بیرون کشیده می‌شود.
پزشک در دهان و بینی نوزاد ساکشن انجام می‌دهد و سپس بند ناف را گره زده و بقیه آن
را می‌برد. اگر بی‌هوشی موضعی داشته باشید، شما می‌توانید پس از زایمان نوزاد را
ببینید و صدایش را بشنوید.

پس از جراحی

عمل سزارین یک جراحی بزرگ محسوب می‌شود ولی بیش‌تر مادران زود
بهبود می‌یابند پس از عمل جراحی ممکن است شما و فرزندتان 2 تا 3 روز در بیمارستان
بمانید که به چگونگی وضعیت نوزاد و بهبود شما بستگی دارد. ممکن است شما در ساعت‌های
اول پس از جراحی و پس از بین رفتن تاثیر بی‌حسی، به تدریج احساس درد کنید، برای
کاهش درد از روش‌های مختلفی مثل تزریق مسکن به صورت عضلانی یا شیاف‌های استعمالی
استفاده می‌شود. ممکن است برای کاهش درد از پمپ‌های مخصوصی که داروی ضددرد را
تزریق می‌کند استفاده شود که شما در صورت نیاز به داروی بیش‌تر برای کنترل درد می‌توانید
آن را استفاده کنید. پس از اینکه درد کمتر شد و رژیم غذایی شروع شد، ممکن است از
داروهای مسکن خوراکی استفاده شود. معمولا لوله‌ي ادراری و سرم شما 12 تا 24 ساعت
پس از جراحی خارج می‌گردد. در 24 ساعت پس از جراحی شما تشویق می‌شوید که از تخت
پایین بیایید و با کمک پرستار یا همراه راه بروید. این عمل باعث می‌شود بهبودی شما
سریع‌تر شده و از یبوست و احتمال ایجاد لخته‌ی خون در اندام‌ها جلوگیری گردد.
همچنین قدم زدن به خروج گاز معده کمک می‌کند.

از آنجایی که به دلیل بی‌هوشی شما 2-3 ساعت از زمان از دست
داده‌اید بلافاصله بعد از به هوش آمدن در خواست کنید که نوزاد را به شما بدهند او
را در آغوش کشیده و تلاش کنید که به او شیر بدهید.

پس از جراحی سزارین

عمل سزارین یک جراحی بزرگ محسوب می‌شود ولی بیش‌تر مادران زود بهبود می‌یابند پس از عمل جراحی ممکن است شما و فرزندتان 2 تا 3 روز در بیمارستان بمانید که به چگونگی وضعیت نوزاد و بهبود شما بستگی دارد. ممکن است شما در ساعت‌های اول پس از جراحی و پس از بین رفتن تاثیر بی‌حسی، به تدریج احساس درد کنید، برای کاهش درد از روش‌های مختلفی مثل تزریق مسکن به صورت عضلانی یا شیاف‌های استعمالی استفاده می‌شود. ممکن است برای کاهش درد از پمپ‌های مخصوصی که داروی ضددرد را تزریق می‌کند استفاده شود که شما در صورت نیاز به داروی بیش‌تر برای کنترل درد می‌توانید آن را استفاده کنید. پس از اینکه درد کمتر شد و رژیم غذایی شروع شد، ممکن است از داروهای مسکن خوراکی استفاده شود. معمولا لوله‌ي ادراری و سرم شما 12 تا 24 ساعت پس از جراحی خارج می‌گردد. در 24 ساعت پس از جراحی شما تشویق می‌شوید که از تخت پایین بیایید و با کمک پرستار یا همراه راه بروید. این عمل باعث می‌شود بهبودی شما سریع‌تر شده و از یبوست و احتمال ایجاد لخته‌ی خون در اندام‌ها جلوگیری گردد. همچنین قدم زدن به خروج گاز معده کمک می‌کند.

از آنجایی که به دلیل بی‌هوشی شما 2-3 ساعت از زمان از دست داده‌اید بلافاصله بعد از به هوش آمدن در خواست کنید که نوزاد را به شما بدهند او را در آغوش کشیده و تلاش کنید که به او شیر بدهید.

حاملگی خارج از رحم یا
حاملگی نابجا هنگامی اتفاق می‌افتد که یک تخمک بارور در جایی غیر از فضای اصلی رحم
مستقر شده و رشد می‌کند. بارداری با تخمک بارور آغاز می‌گردد. تخمک بارور به طور
طبیعی خود را به دیواره رحم متصل می‌سازد. به طور طبیعی تخمک لقاح یافته در دیواره
داخلی رحم جایگزینی می‌کند.حاملگی خارج از رحم اغلب در یکی از لوله‌های رحمی
که تخمک را از تخمدان به رحم منتقل می‌سازد اتفاق می‌افتد.

به این نوع حاملگی خارج از
رحم “حاملگی لوله‌ای” اطلاق می‌گردد. اما در برخی موارد، حاملگی خارج از رحم در
فضای شکم( حاملگی شکمی)، تخمدان( حاملگی تخمدانی) و یا دهانه رحم( حاملگی سرویکال)
اتفاق می‌افتد. حاملگی خارج از رحم به طور
طبیعی ادامه نخواهد یافت. تخمک بارور نمی‌تواند زنده بماند و بافت در حال رشد به
اعضای رحم مادر آسیب وارد خواهد کرد. در صورت عدم درمان، حاملگی خارج از رحم منجر
به خونریزی شدید خواهد شد.درمان زود
هنگام این نوع از حاملگی به شانس بارداری طبیعی در آینده منجر می‌گردد.

• علائم و نشانه‌ها

• در ابتدا ممکن است حاملگی
  خارج از رحم هیچ علامت و نشانه خاصی نداشته باشد. در سایر موارد، علائم و نشانه‌های
  اولیه حاملگی خارج از رحم مشابه با حاملگی طبیعی است( قطع قائدگی، حساسیت پستان‌ها
  به لمس و تهوع(

درصورت انجام آزمایش
بارداری، نتیجه مثبت خواهد بود. با این حال، حاملگی خارج از رحم به طور طبیعی نمی‌تواند
ادامه یابد. خونریزی خفیف واژن همراه با درد لگن یا شکم از اولین نشانه‌های حاملگی
خارج از رحم محسوب می‌شوند. اگر خون از لوله‌های رحمی به بیرون سرایت کند، ممکن
است ایجاد درد شانه کند یا فرد را مجبور به دفع مدفوع سازد. چنانچه لوله رحمی(
فالوپ) پاره شود، احتمال خونریزی شدید در داخل شکم و به دنبال آن سرگیجه، غش و شوک
وجود دارد.

علل شایع

حاملگی لوله‌ای که شایع‌ترین
نوع حاملگی خارج از رحم محسوب می‌گردد، هنگام اتفاق می‌افتد که تخمک بارور به دلیل
التهاب و تغییر شکل لوله رحمی، در مسیر خود به سمت رحم گیر می‎‌کند. عدم تعادل هورمون‌ها یا رشد غیرطبیعی تخمک
بارور نیز نقش مهمی را در زمینه حاملگی خارج از رحم ایفا می کند.

عوامل تشدید خطر

عوامل تشدید کننده مرتبط با حاملگی خارج از رحم عبارتند از:

• سابقه قبلی حاملگی خارج از رحم
• التهاب لوله رحمی یا بیماری‌های التهابی لگن( عفونت رحم و تخمدان)
• مشکلات باروری مانند مصرف داروهای باروری
• انجام عمل جراحی در لوله‌های رحمی
• استفاده از دستگاه پیشگیری از بارداری یا بستن دائمی لوله‌ها جهت پیشگیری از بارداری
• استعمال دخانیات

عوارض احتمالی

حاملگی خارج از رحم
مخاطرات زیادی دارد. بدون درمان، لوله رحمی پاره شده و منجر به خونریزی شدید و
خطرناک می‌گردد.

پیشگیری از حاملگی خارج از رحم

هیچ راهی برای پیشگیری از
حاملگی خارج از رحم وجود ندارد اما راه‌هایی برای کاهش خطر ابتلا وجود دارند:

• محدود
  کردن شرکای جنسی


• استفاده
  از کاندوم که به پیشگیری از بیماری‌های جنسی و التهابات رحمی کمک می‌کند


• نکشیدن
  سیگار

تشخیص

چنانچه پزشک به حاملگی
خارج از رحم مشکوک باشد، جهت بررسی درد، حساسیت به لمس یا وجود توده در لوله رحمی
یا تخمدان معاینات لگنی را انجام خواهد داد. معاینه فیزیکی به تنهایی جهت تشخیص
حاملگی خارج از رحم کافی نمی‌باشد؛ لذا تشخیص معمولاً با آزمایشات دیگری همراه است:

1.آزمایش
بارداری

پزشک جهت تأیید باردار
بودن آزمایش بارداری( HCG) را
توصیه می‌کند. سطح هورمون در حالت بارداری افزایش می‌یابد. این آزمایش ممکن است هر
چند روز تکرار شود تا زمانی‌که آزمایش‌های سونوگرافی بتوانند بارداری خارج از رحمی
را تأیید یا رد کنند. معمولاً حدود 5 تا 6 هفته پس از تخمک‌گذاری.

• 2.سونوگرافی

سونوگرافی ترانس واژینال
اجازه می‌دهد تا پزشک محل دقیق بارداری را ببینید. برای این آزمون، یک دستگاه به
مهبل( واژن) منتقل می‌شود. با استفاده از امواج صوتی از رحم، تخمدان‌ها و لوله‌های
رحمی تصاویری ایجاد شده و به مانیتور فرستاده می‌شود.

سونوگرافی شکمی که در آن ابزار
فراصوت بر روی شکم شما حرکت می‌کند نیز ممکن است برای تأیید حاملگی یا ارزیابی
خونریزی داخلی استفاده شود.

• 3.دیگر
  آزمایش‌های خون

شمارش کامل گلبول‌های قرمز
خون برای بررسی کم خونی یا سایرعلائم خونریزی انجام می‌شود. اگر حاملگی خارج رحمی
تشخیص داده شود، پزشک همچنین می‌تواند آزمایش‌هایی برای بررسی گروه خونی در صورت
نیاز به انتقال خون انجام دهد.

درمان حاملگی خارج از رحم

تخمک بارور شده نمی‌تواند
به طور طبیعی در خارج از رحم رشد کند. برای جلوگیری از عوارض خطرناک باید بافت
خارج رحمی برداشته شود. درمان حاملگی خارج از رحم بسته به نشانه‌های آن و زمان
تشخیص آن، با استفاده از دارو، عمل جراحی لاپاروسکوپی یا جراحی شکم انجام شود.

درمان دارویی

اگر پزشک تردیدی در مورد بارداری خارج
از رحم نداشته باشد ممکن است از درمان دارویی استفاده کند. در این روش از دارویی
به نام متوترگساد برای توقف بارداری استفاده می‌شود. این دارو به وسیله تزریق داده
می‌شود بعد از تزریق، پزشک آزمایش بارداری( HCG) را برای تعیین اینکه آیا درمان انجام شده یا باز هم
به دارو نیاز دارید، توصیه می‌کند.

لاپاروسکوپی

در موارد دیگر، حاملگی خارج رحمی می‌تواند
با جراحی لاپاروسکوپی درمان شود. در این روش، یک شکاف کوچک در شکم، نزدیک یا در
ناحیه ناف ایجاد می‌شود. بعد، پزشک شما با استفاده از یک لوله نازک مجهز به لنز
دوربین و نور( لاپاراسکوپ) برای دیدن منطقه لوله جراحی را انجام می‌دهد.در هنگام جراحی بافت
بارداری از رحم خارج می‌شود. نوع و روش عمل جراحی بستگی به مقدار خونریزیو میزان
آسیب به لوله رحمی دارد.

جراحی اورژانسی

اگر حاملگی خارج رحمی باعث خونریزی
سنگین شود، ممکن است از طریق برش شکم( لاپاروتومی) به جراحی اورژانسی نیاز داشته
باشید. در بعضی موارد، لوله رحمی( فالوپ) می‌تواند ترمیم شود. اما معمولاً لوله
پاره شده باید برداشته شود( سالپینگکتومی).

در صورت بستری شدن در
بیمارستان نکات زیر را رعایت نمائید.

طبق دستور پزشک، بعد از
شروع حرکات دودی روده‌ای (دفع گاز) رژیم مایعات را شروع کرده و در صورت عدم تحمل
(حالت تهوع و استفراغ) به پرستار اطلاع دهید.

در
بستر پاها را حرکت دهید، تا از لخته شدن خون در پاها پیشگیری شود. بهتر است هر چه
زودتر از بستر خارج و راه بروید.

بی‌حرکتی
پس از عمل می‌تواند باعث رکود خون در پاها و افزایش احتمال عفونت ریه‌ها گردد، لذا
ورزش‌های تنفسی (تنفس عمیق و سرفه) و چرخش پا را بلافاصله پس از عمل انجام دهید.

در
هنگام راه رفتن، سرفه و تنفس عمیق محل بخیه را با دست گرفته یا با بالش ثابت نگه
دارید تا از درد در ناحیه عمل جلوگیری نمائید.

برای
خروج از بستر، ابتدا مدتی در لبه تخت نشسته و پاها را آویزان نمائید، در صورت
نداشتن سرگیجه، تاری دید و … با کمک تیم مراقبتی راه بروید.

در
صورت داشتن درد، به پرستار اطلاع داده تا طبق تجویز پزشک اقدامات لازم جهت تسکین
درد شما را انجام دهد.

داروها
(آنتی بیوتیک جهت جلوگیری از عفونت و مسکن برای تسکین درد) طبق دستور پزشک در
فواصل و زمان معین توسط پرستار تجویز می‌شود.

توضیحات مقدماتی پاپ اسمیر

پاپ
اسمیر یا پاپ تست، یک آزمایش برای تشخیص سرطان دهانه رحم در زنان است. این آزمایش
شامل نمونه‌برداری از سلول‌های گردن رحم (قسمت پایین‌تر و باریک رحم که در بالای
مهبل (واژن) قرار دارد) می‌شود.در اکثر موارد آزمایش پاپ اسمیر، ناهنجاری‌های جزئی سلولی را قبل از اینکه
سلول‌ها بدخیم شوند شناسایی می‌کند. در این مرحله سلول‌ها قابل درمان هستند.

دلایل انجام آزمایش پاپ اسمیر

آزمایش پاپ اسمیر برای
غربالگری سرطان دهانه رحم کاربرد دارد.پاپ اسمیر معمولاً همراه با آزمایش لگن انجام می‌شود.  این آزمایش برای خانم‌هایی که تحت جراحی
هیسترکتومی یا برداشتن رحم قرار گرفته‌اند، تجویز نمی‌شود.

شما و پزشکتان می‌توانید
درباره زمان مناسب شروع و چگونگی انجام این روش تصمیم بگیرید.پزشکان معمولاً توصیه می‌کنند که هر سه سال یک‌بار
تست پاپ برای زنان 21 تا 65 ساله تکرار شود. زنان با سن 30 سال و بالاتر می‌توانند
آزمایش پاپ را هر پنج سال یکبار انجام دهند.

اگر عوامل خطرسازی دارید،
ممکن است پزشک بدون توجه به سن شما، تکرار پاپ اسمیر بیش‌تری را توصیه کند. این
عوامل خطر عبارتند از:

• تشخیص
  سرطان دهانه رحم یا تست پاپ اسمیری که سلول‌های پیش سرطانی را نشان می‌دهد.


• ابتلا
  به عفونت زگیل تناسلی


• سیستم
  ایمنی ضعیف به علت پیوند عضو، شیمی درمانی و یا مصرف کورتیکواستروئید طولانی
  مدت


• سابقه
  استعمال دخانیات

عوارض احتمالی آزمایش پاپ
اسمیر

خطرات پزشکی در ارتباط با
غربالگری پاپ اسمیر دیده نشده است. با این وجود، خطرات پزشکی در صورت عدم انجام
پاپ اسمیر وجود دارد.

ممکن است مقدار کمی لکه
بینی (خون‌ریزی واژن) بلافاصله بعد از پاپ اسمیر اتفاق بیفتد، اما خونریزی شدید یا
بیش از حد، طبیعی نیست.

روش انجام پاپ اسمیر

پاپ اسمیر در مطب پزشک
انجام می‌شود و تنها چند دقیقه طول می‌کشد. از شما خواسته می‌شود که به طور کامل
یا از کمر به پایین لخت شوید. شما روی یک میز آزمایش در حالی‌که زانوهایتان را خم
می‌کنید دراز می‌کشید.

پزشک به آرامی یک وسیله به
نام اسپکولوم را به واژن وارد می‌کند. این وسیله دیواره‌های واژن را جدا می‌کند تا
پزشک به راحتی بتواند رحم را ببینید. قرار دادن اسپکلوم ممکن است موجب فشار در
ناحیه لگن شود.

در ادامه، یک برس یا سواب
کوچک به داخل دهانه رحم وارد شده و به دور آن می‌چرخد تا نمونه‌ای از سلول‌های
داخل دهانه جمع‌آوری گردد. نمونه دوم از روی سطح دهانه رحم تهیه خواهد شد.

نتایج قابل انتظار

پس از پاپ اسمیر، شما می‌توانید بدون محدودیت روزتان را سپری کنید.

بسته به نوع آزمایش پاپ که درحال انجام است، پزشک شما نمونه سلول جمع‌آوری شده از گردن رحم شما را به یک ظرف منتقل می‌کند تا در مایع خاصی برای نگهداری نمونه قرار دهد یا بر روی اسلایس شیشه‌ای بگذارد.

نمونه‌ها به یک آزمایشگاه منتقل می‌شوند تا زیر یک میکروسکوپ مورد بررسی قرار گیرند.

در مورد زمانی که می‌توانید
از نتایج آزمایش خود مطلع شوید، با پزشک خود صحبت کنید.

اگر پاپ اسمیر شما
غیرطبیعی باشد، پزشک شما ممکن است یک روش کولپوسکوپی را با استفاده از یک ابزار
بزرگنمایی (کولپوسکوپ) برای بررسی بافت‌های گردن رحم، واژن و فرج انجام دهد.

پزشک شما همچنین ممکن است
یک نمونه بافت (بیوپسی) را از هر ناحیه‌ای که غیر طبیعی است بردارد. نمونه بافتی
سپس برای تجزیه و تحلیل و تشخیص قطعی مجدداً به آزمایشگاه ارسال می‌شود.