اهميت ورزش بر ديابت:

امروزه بروز ديابت در کشورهاي جهان به موازات کاهش ميزان فعاليت مردم و افزايش چاقي به طور فزاينده اي بيشتر شده است. با توجه به نقش ورزش در افزايش سطح فعاليت و کاهش وزن مي توان به اهميت آن در پيشگيري و درمان ديابت پي برد. اکثر افرادي که ديابت خود را کنترل مي کنند کساني هستند که به طور منظم ورزش مي نمايند. در واقع ورزش يکي از سه پايه اصلي درمان ديابت را علاوه بر رژيم غذايي و داروها تشکيل مي دهد. يکي از مهمترين اقداماتي که بايد پس از بروز عوارض ديابت انجام شود، حفظ شادابي و نشاط روحي جهت شرکت بهتر و موثر در برنامه هاي ورزشي و افزايش فعاليت بدني است.

 

به طور کلي فوائد انجام منظم ورزش در ديابت نوع 2 به قرار زير هستند:

1- کنترل بهتر قند خون

2-  کاهش چربي

3-  درمان چاقي و افزايش وزن ...

و اما در ديابت نوع 1 ، افراد مبتلا به ديابت نوع 1 مي توانند درتمام سطوح فعاليت ورزشي از آماتور تا حرفه اي شرکت کنند، البته به شرط اينکه دچار عوارض ديابت نشده باشند( عوارض ديابت: آسيب اعصاب و پاها، عوارض کليوي، عوارض چشمي، عوارض قلبي و عروقي و عوارض مغزي) و کنترل قند خونشان در حد قابل قبولي باشد. تنظيم مقدار انسولين تزريقي و غذاي مصرفي براساس شدت و زمان انجام فعاليت ورزشي مهمترين اصل در انجام ورزش در ديابت نوع 1 است و جايگاه مهمي در کنترل آن دارد.

 

ورزش منظم در دراز مدت نه تنها باعث بهبود کنترل ديابت نوع 2 خواهد شد. بلکه حتي قادر است تا از بروز آن در افراد در معرض خطر نيز جلوگيري کند. به طور کلي هدف اصلي از انجام ورزش در ديابت نوع 1 ايجاد يک حس اعتماد به نفس بالا در افراد مبتلاست.

ورزش و انسولين

به طور کلي هيپوگليسمي ناشي از ورزش اکثر مواقع در افرادي اتفاق مي افتد که از انسولين استفاده مي کنند. البته اين مسئله با احتمال کمتر به دنبال مصرف قرص هاي پايين آورنده قند خون نيز ايجاد مي شود.

ورزش و انسولين

به طور کلي هيپوگليسمي(افت قند خون)ناشي از ورزش اکثر مواقع در افرادي اتفاق مي افتد که از انسولين استفاده مي کنند. البته اين مسئله با احتمال کمتر به دنبال مصرف قرص هاي پايين آورنده قند خون نيز ايجاد مي شود.

 

اصول ورزش:

 

1)نوع فعاليت ورزشي: بهترين نوع فعاليت ورزشي، ورزش هاي هوازي است. ورزش ها به دو دسته هوازي و بي هوازي تقسيم مي شوند. در ورزش هاي هوازي حداقل به مدت 20 الي 25 دقيقه با شدت کم يا متوسط و به طور مداوم( مثل پياده روي، رقص، شنا، دويدن، دوچرخه و ...) و در ورزش هاي بي هوازي فعاليت شديد در يک مدت کوتاه انجام مي شود( مثل وزنه برداري، بدنسازي و...)

 ورزش هاي هوازي باعث تقويت استقامت قلبي و عروقي و ورزش هاي بي هوازي باعث افزايش قدرت و حجم عضله مي شوند.

2)شدت فعاليت هاي ورزشي: با شروع هر فعاليت ضربان قلب شروع به افزايش کرده و اين مقدار در سنين مختلف متفاوت است.

 

حداکثر ضربان قلب توسط فرمول زير محاسبه مي شود ، به اين مقدار حداکثر ضربان قلب ذخيره گويند.

 

حداکثر تعداد ضربان قلب= 220 _ سن(بر حسب سال)

 

بطورکلي شدت ورزش هاي هوازي بايد باعث شود ضربان قلب به 60 الي 70 درصد تعداد ضربان قلب ذخيره برسد ولي اين افزايش بايد بطور تدريجي صورت پذيرد.

افراد مسن يا کساني که مدت طولاني از ابتلاي آنها به ديابت مي گذرد ودچار عوارض سيستم اعصاب خودکار شده اند به جاي محاسبات فوق شدتي از ورزش را انتخاب کنند که در آن حين گرم شدن بدن به راحتي و بدون نفس نفس زدن صحبت کنند.

پياده روي بهترين ورزش و بهترين انتخاب در ميان ورزش هاي هوازي به حساب مي آيد.  همچنين به افراد بالغ توصيه مي شود جهت افزايش حجم عضله و قدرت 2تا 3 روز در هفته با شدت کم بدنسازي کنند.